Algemeen

'ZO KAN HET DUS OOK IN FERWERT'

Woede, verdriet, emotie en teleurstelling na wat haar beide IJslander merries Píla en Gjóla was aangedaan, wordt bij Ferwerter Hennie van Oosten verdrongen door een heel warm gevoel van medeleven dat van alle kanten komt in eigen dorp en van ver daar buiten. 
Foto's © Bram Buruma

Het gevoel van onveiligheid dat er na haar trieste ervaring op die tiende november zo dicht bij huis was, maakt Hennie nu juist moedig, dankbaar en strijdbaar. ,,Ik had nooit verwacht dat zoiets vreselijks hier zou kunnen gebeuren en was daarom heel erg teleurgesteld. Dat ik daarna zo verschrikkelijk veel lieve reacties kreeg en dat er zo'n medeleven zou zijn, dat had ik nooit verwacht. Zo kan het hier dus ook in Ferwert...''
Hennie van Oosten wordt er nog koud van, als zij terug denkt aan die vroege dinsdagochtend toen zij in het weiland zo vlak bij huis constateerde dat haar beide paarden bloedden onder de staart en ontdekte wat de IJslander merries Píla en Gjóla was aangedaan. Een inwendige wond moet door een onverlaat zijn aangebracht met iets als een schroevendraaier, stelde de dierenarts vast. ,,Ik besefte wat er gebeurd moet zijn, maar het voelde zo onwerkelijk dat ik het eerst niet wilde geloven.’’
Beide paarden kregen allereerst pijnstillers en antibiotica. De dieren werden tijdelijk elders ondergebracht, maar keerden al gauw weer terug op de plek die altijd zo vertrouwd leek. Hennie van Oosten is geboren in de Zuidwesthoek van Fryslân en woont al dertig jaar in Ferwert. Het gevoel van angst dat het hier nu ineens minder veilig is, wil zij verdrijven. Daarom hangt nog het touwtje nog door de brievenbus, zoals dat vroeger gewoon was en bezoekers zomaar binnen konden komen. En dat er nu een beveiligingscamera hangt die elke beweging bij de stal en in het weiland registreert, is omdat hoe dan ook zien te voorkomen dat er ooit nog weer zoiets  ergs gebeurt. Er is meteen aangifte gedaan bij de politie, maar er is nog geen dader bekend. Wie voor deze gruweldaad verantwoordelijk is, blijft dus vooralsnog een raadsel. Hennie vermoedt wel dat de dader bekend moet zijn met de situatie aan het schelpenpad.
,,Ik heb geen idee wie een onschuldig dier en de mensen daar omheen zoiets kán aandoen. Misschien was het uit woede of frustratie? Of door een verknipte jeugd? Het is zeker iemand die ziek is, iemand met een kronkel in de hersenen. Het is in ieder geval niet iemand die iets met paarden heeft, want dit doe je een dier niet aan. Het is ook niet iemand die een hekel aan paarden heeft. Dan blijf je wel uit de buurt. Het is vast niet iemand die seks met dieren wil, want het gaat hier inwendig ernstig beschadigen.’’
Hennie weet hoe afhankelijk haar paarden zijn en altijd vriendelijk reageren als er dagelijks en tot laat in de avond voorbijgangers zijn op het schelpenpaadje. Zeer waarschijnlijk zelfs dat haar beide IJslanders niets vermoedend op de nachtelijke bezoeker(s) zijn afgestapt. Het doet de eigenares daarom zoveel pijn dat haar beide merries dit moesten meemaken op hun anders zo veilig plekje. ,,Gjóla is al zevenentwintig jaar en al met pensioen. Het is verschrikkelijk dat zij dit nu nog moet doorstaan. Píla is nog maar vijf jaar en komt net kijken.’’